„Zjadacz węży II: Zemsta żołnierza”. Nielegalne walki na wózkach inwalidzkich i Lamas z poczuciem humoru

Ten sam reżyser, ten sam rok produkcji, Lorenzo Lamas w roli tytułowej i nawet ci sami scenarzyści. A jednak druga część „Zjadacza węży” jest o niebo lepsza od oryginału. I to wcale nie dlatego, że Lamas walczy w niej na śmierć i życie siedząc na wózku inwalidzkim, w turnieju organizowanym przez pensjonariuszy szpitala psychiatrycznego.

W pierwszym filmie poznaliśmy Jacka Kelly’ego, niedorzecznie nonszalanckiego byłego komandosa – a obecnie bezkompromisowego gliniarza –  który niemal jedną ręką zniszczył gang rzecznych degeneratów, morderców jego rodziców i porywaczy młodszej siostry. „Zjadacz węży” był filmem dziwacznym. Miejscami pełnym śmiałego humoru, a czasami śmiesznie poważnym, zupełnie jakby twórcy nie mogli się zdecydować, czy chcą opowiadać o przygodach Kelly’ego na serio, czy też nie. W dwójce już postanowili, że zafundują widzom jazdę bez trzymanki. I kilka błyskotliwych dowcipów.

Kelly znowu został zawieszony w obowiązkach gliniarza. Ponieważ jednak „niesubordynacja” to jego drugie imię, postanowił jeszcze na odchodnym wymierzyć sprawiedliwość kilku handlarzom narkotyków, którzy wypuścili na rynek trującą, morderczą kokainę. W ferworze walki Kelly zabija czterech z nich, po czym zostaje aresztowany.

Trafia nawet do szpitala psychiatrycznego, z którego teraz co noc będzie uciekał i przy pomocy kumpla-gaduły, który też chce się zemścić, zniszczy baronów narkotykowych dzięki zmyślnym przebraniom. A to uda, że chce wymienić gaśnice, a to przedstawi się jako inspektor sanitarny. Nie budząc niczyich podejrzeń zniszczy imperium przestępcze od środka, a przy okazji wygłosi kilka chwytliwych onelinerów, które moim zdaniem najlepiej brzmią w wykonaniu Tomasza Knapika.

Wiele scen rozgrywa się w szpitalu psychiatrycznym, w którym Kelly zawiera kilka przyjaźni. W czasie sesji terapeutycznych nawiąże nawet platoniczny romans z seksowną panią psychiatrą, weźmie udział w nielegalnych walkach na wózkach inwalidzkich i wygra, spotka w szybie wentylacyjnym dostawcę pizzy, a kiedy złapie trochę oddechu, będzie sobie leniwie popalał cygaro.

„Zjadacz węży II: Zemsta żołnierza” to zaskakująco sympatyczne kino akcji, w którym pełno jest zabawnych dialogów, gagów i humoru sytuacyjnego, którego w oryginale nie było niemal wcale. Lorenzo Lamas też nie jest tu już tak oszałamiająco cool, stonował nieco swoją interpretację Kelly’ego, a jego bohater wydaje się teraz bardziej ironiczny i sam nie do końca na serio podchodzi do tego, co dzieje się na ekranie.

Widać wyraźnie, że reżyser całej serii, George Erschbamer, przy dwójce uznał już, że można zrezygnować z zadęcia i po prostu dać widzom film, na którym będą się przede wszystkim nieźle bawić. „Zjadacz węży II…” bywa jednak niepoprawny politycznie w świetle dzisiejszych standardów.

Drugi „Zjadacz węży” powstał błyskawicznie po pierwszej części, jeszcze w tym samym, 1989 roku. Na zwieńczenie trylogii przyszło fanom Lamasa czekać kolejne trzy lata, a czy było warto, opowiem wam za kilka tygodni, jak już „trójkę” obejrzę. Oprócz Lamasa, grają tu m.in. znana z serialu „Air Wolf” Michele Scarabelli, późniejsza żona Lamasa, czyli Kathleen Kinmont, z którą często spotykał się na ekranie i Larry B. Scott („Karate Kid”, „Zemsta frajerów”), w roli pyskatego partnera Lamasa na drodze do sprawiedliwości.