„Kumple na zawsze”. Dumas przewraca się w grobie

„Trzej muszkieterowie” Aleksandra Dumas to świętość literatury klasycznej, traktowana skandalicznie w Hollywood całymi latami, przerabiana, wykorzystywana do niecnych celów i traktowana po łebkach.

Lata 90. wydawały się dla niej szczególnie niełaskawe: w 1992 roku powstał słynny „Pierścień muszkieterów” z Davidem Hasselhoffem, a już rok później Disney zbrukał książkowych muszkieterów ekranizacją poniżej wszelkiej krytyki, w której główne role grały takie gwiazdy jak Kiefer Sutherland, Charlie Sheen i Tim Curry.

kadr z filmu

Fabryce snów było jednak mało gnębienia odzianych w błękity gwardzistów i w 1998 roku, prosto na półki wypożyczalni trafił gniotek „Kumple na zawsze”, który w oryginale szumnie podpina się pod dzieło Dumas, bo nosi tytuł „Musketeers Forever”. 

O co chodzi? Trzech wyluzowanych panów w średnim wieku (ale pełnych wigoru) postanawia założyć bar w Las Vegas, po pełnym znoju życiu tajnych agentów. Radzą sobie nieźle, wciąż jeszcze podobają się kobietom i dają popalić okolicznym rzezimieszkom.

Dotrzymać im towarzystwa przyjeżdża względnie młody Michael Dudikoff, który od biedy może być młodzieńcem, a jego bohater nazywa się – jakżeby inaczej – D’Artagnan. Od razu zabiera się do pomocy, a starzy „muszkieterowie” przyjmują go pod swoje skrzydła chętnie, bo jest synem ich zmarłego kumpla. 

D’Artagnan zostaje barmanem, a drinki polewa równie szybko, jak rozdaje fangi w nos. Szybko zakocha się w pięknej Indiance, która pochodzi z okolicznego rezerwatu i jak lew będzie bronić swoich nowych bliskich, kiedy zarówno o bar, jak i rezerwat, upomną się gangsterzy. 

Bieda, panie. Szarganie pamięci Dumas w tym filmie jest szczególnie bolesne, bo nawiązania do powieści są wyjątkowo wymuszone. Gdyby twórcy tego szrota nie powoływali się ciągle na dzieło Dumas, może dałoby się to jakoś wytrzymać.

Sceny akcji wyglądają siermiężnie, żaden z aktorów nie sprawia wrażenia, jakby był zadowolony ze swojego udziału, a w dodatku – scenariusz był chyba pisany na kolanie, bo dialogi bywają zwyczajnie głupie i niewiarygodne.

Jedyna fajna scena, to ta, która film otwiera. Lee Majors jest w niej niedorzecznie cool, ale gwiazda serialu „The Six Million Dollar Man” ma do tego całkowite prawo.

Szkoda, że Dudikoff podszedł do swojej roli w tym gniotku zupełnie poważnie. Gdyby bawił się w połowie tak dobrze, jak Majors, pewnie film byłby do udźwignięcia. Przez jakieś 15 minut.