"Bielmo", reż. Donald Cammell, rok prod. 1987, artwork stworzony na potrzeby promocji filmu

„Bielmo”. Czy twój mąż jest mordercą, Joanie?

W latach 80. thriller został odmieniony już przez wszystkie przypadki. Dreszczowce ciężkie od erotyki, dreszczowce z seryjnymi mordercami w tle, thrillery polityczne, medyczne i kryminalne – trudno było pod koniec tej dekady zrealizować coś oryginalnego. Cóż, Szkotowi Donaldowi Cammellowi się udało. Twórca filmów „Przedstawienie” z Mickiem Jaggerem i „Diabelskie nasienie” z Julie Christie oraz licznych teledysków U2 zrobił thriller, o którym trudno po seansie zapomnieć. To pewien paradoks, bo film ten jest dziś właściwie nieznany.

Scenariusz „Bielma” powstał na podstawie powieści „Mrs. White” Andrew Klavana, u nas znanego także jako autora thrillera „Nikomu ani słowa”, który został zekranizowany 20 lat temu z Michaelem Douglasem. Akcja „Bielma” toczy się w pustynnym miasteczku i jego okolicach. Jakiś psychopata morduje miejscowe gospodynie domowe. Zakrada się do ich domów, czyli tam, gdzie czują się najbezpieczniejsze i morduje ją. Głównym podejrzanym jest dla śledczych miejscowy spec od udźwiękowienia, przystojny Paul White, który naprawia na zlecenie sprzęty grające, ma też talent do określenia, skąd powinien dochodzić dźwięk, by był czysty i mocny.

To czy Paul jest mordercą, czy nie wydaje się w „Bielmie” sprawą drugorzędną. Film zrealizowany jest z artystycznym zacięciem, widać też w nim teledyskowe doświadczenie Cammella i jego wrażliwość na obrazy. Wiele zbliżeń i ujęć zachwyca w „Bielmie” do dziś, choc minęło już prawie 35 lat od premiery filmu. Ale wina White’a jest nieistotna także z innego powodu. To film o jego żonie, Joan, która zaczyna podejrzewać, że w ich małżeństwie coś się psuje. To jej oczami oglądamy jak Paul zaczyna gubić się w swych kłamstwach i traci grunt pod nogami. W obszernych retrospekcjach oglądamy też początki ich związku, który zaczął się od zdrady. Joan, która wcześniej mieszkała w Los Angeles z trudem odnajduje się w pustynnym miasteczku, które z każdym rokiem wydaje się jej coraz ciaśniejsze.

„Bielmo” to film estetycznie zachwycający, trzymający w napięciu i intrygujący od pierwszej do ostatniej sceny. Fabuła rozwija się tu powoli, a zakończenie jest raczej przewidywalne. Nie o wybuchowy finał tu jednak chodzi, a o psychologiczną grę, jaką morderca prowadzi z śledczymi i to, jak Joan spadają z oczu klapki. Tytułowe „bielmo” może oczywiście oznaczać jej ślepotę na prawdę, jeden z bohaterów pokazuje jej też bielmo w swoim własnym oku, choć on akurat widzi prawdziwą naturę Paula (zresztą każdy kto, widział plakat filmu wie, że to White jest mordercą). Choć David Keith („Oficer i dżentelmen”) w roli Paula jest na ekranie elektryzujący, „Bielmo” jest filmem Cathy Moriarty. Aktorka zagrała w „Bielmie” niemal świeżo po „Wściekłym byku” i to jej charyzma i wściekłość jej bohaterki na położoną w środku pustyni dziurę, własne złe wybory i męża sprawiają, że film Cammella ze sprawnego thrillera staje się czymś więcej: psychologicznym portretem kobiety, która nareszcie przejrzała na oczy.