„Nemesis” 2-4. O Alex, co się cyborgom nie kłania

Alex Rain, bohater pierwszego „Nemesis” Alberta Pyuna, jest gliniarzem świata przyszłości: w większej części człowiekiem, w nieznacznej cyborgiem. W całości: wypalonym. Ściga zbuntowane cyborgi w zdezelowanej wojną rzeczywistości i podobnie jak Deckard z „Łowcy androidów” zaczyna mieć wątpliwości, zastanawia się nawet nad istotą człowieczeństwa.
Film „Nemesis” premierę miał w 1993 r., główną rolę w nim zagrał Oliver Gruner, francuski mistrz sztuk walki, a w obsadzie znalazły się też takie legendy kina klasy B, jak: Tim Thomerson, Brion James czy Cary-Hiroyuki Tagawa.
Produkcja jest szczytowym osiągnięciem Pyuna: nastrojowym, efektownym (i efekciarskim) kinem sci-fi, które pełnymi garściami czerpie z cyberpunka, a pomysłowymi rozwiązaniami wytyczyło szlak kinu klasy B na kolejne dekady. Nic dziwnego, że Pyun osobiście zrealizował trzy sequele, które co prawda nie trzymały poziomu oryginału, ale pozwoliły mu dalej snuć interesującą wizję przyszłości.

„Nemesis 2: Nebula”

Alex Rain miał być kobietą. Miała ją zagrać aktorka Kelly Lynch, Pyun jednak zmieniał koncepcję kilkakrotnie i ostatecznie w pierwszym „Nemesis” bohaterem jest mężczyzna. W trzech kolejnych częściach serii pochodzący z Hawajów reżyser „Cyborga” i „Radioaktywnych snów” postanowił wrócić do korzeni. W roli Alex obsadził kulturystkę Sue Price, której imponująca fizyczność wspaniale współgrała z przeznaczeniem bohaterki.
DNA nowej Alex to klucz do wygranej z cyborgami. Akcja „Nemesis 2: Nebula” rozgrywa się bowiem ponad 70 lat po wydarzeniach z pierwszej części. Cyborgi wygrały wojnę, ludzkość została zniewolona. Z tajemnego laboratorium ucieka kobieta z dzieckiem, które może odwrócić bieg konfliktu. Przenosi się w czasie do Afryki lat 80. XX w. i tam ginie, a dziewczynkę – wspomnianą już Alex – wychowuje plemię wojowników, którzy uczą ją o walce wszystkiego, co sami wiedzą. W ślad za Alex – niczym w „Terminatorze” – wyrusza cyborg, Nebula (Chad Stahelski, legendarny kaskader i reżyser „Johnów Wicków”).

Alex wykorzystuje swoje umiejętności, siłę oraz wytrzymałość i rzuca Nebuli wyzwanie. Jak Arnold Schwarzenegger w „Predatorze” zastawia na cyborga pułapki i bez mrugnięcia powieką walczy z maszyną na gołe pięści. I choć „Nemesis 2: Nebula” nie ma finezji jedynki i jej ponurego przesłania, ogląda się to całkiem przyjemnie. Sue Price tworzy bohaterkę charyzmatyczną, całość jest zrealizowana tak pomysłowo, że w czasie seansu nie razi mały budżet, a dodatkowo – co jest właściwie najmocniejszą stroną filmu Pyuna – pierwsza połowa „Nemesis 2” rozgrywa się w Afryce, dialogi są prowadzone w lokalnym języku, fabuła natomiast skupia się na tym, jak Alex staje się wojowniczką. Dzięki czemu w drugiej połowie łatwiej widzowi uwierzyć, że Alex jest w stanie zetrzeć na pył cyborga z przyszłości.

„Nemesis 3: Pętla czasu”

Rok po „dwójce” na półki wypożyczalni VHS trafiła część trzecia, której akcja rozgrywa się bezpośrednio po wydarzeniach z części drugiej. Alex budzi się ranna na pustyni, nie pamięta, co się wydarzyło. Przez cały film zbiera okruchy wspomnień, a w finale zaczyna rozumieć, co doprowadziło do tego, że znalazła się bliska śmierci, na pustkowiu i – znowu – w śmiertelnym niebezpieczeństwie.
Na korzyść „trójki” przemawia na pewno pomysłowa fabuła i konstrukcja, choć Pyun wykorzystał sporo ujęć z „Nebuli”, żeby jakoś rozciągnąć metraż filmu. Sue Price znów popisuje się na ekranie tężyzną fizyczną, a jej Alex przeżywa nawet romans, choć dziś może się widzowi wydać nieco kontrowersyjny. Alex zakochuje się bowiem w Johnny’m, niegdyś żołnierzu idealnym, który po obrażeniach głowy staje się dużym dzieckiem. W 3. części wraca też część obsady z oryginalnego „Nemesis”, np. Tim Thomerson.

„Nemesis 4: Anioł śmierci”

Zdecydowanie najsłabsza część serii. Alex nie wiedzieć czemu staje się zabójczynią na zlecenie i w czasie niebezpiecznej misji morduje nie tego faceta, którego powinna. W rezultacie sama staje się celem, a za jej głowę zostaje wyznaczona nagroda. Niewiele w części 4. sensu, a sama Alex ze szlachetnej postaci o mocnym kręgosłupie moralnych i stalowym chwycie staje się egoistką, która za nic ma ludzkie życie. Sue Price powtórzyła swoją rolę po raz 3., a w obsadzie znaleźli się też m.in. Andrew Divoff, Nicholas Guest oraz Norbert Weisser.

Części piątej – powstała w 2017 r. – nie oglądałam. Nie wyreżyserował jej Pyun, a Price pojawia się w filmie jedyne na chwilę.