fot. Full Moon Enterprises

„Potwór na zamku”. Lovecraft byłby zadowolony

Każdy, kto dziedziczy upiorny zamek musi się liczyć z pewnymi konsekwencjami. Trzeba mieć świadomość, że zwykle taki spadek nie niesie ze sobą nic dobrego. Tak też stało się w przypadku Johna Reilly, który wraz z piękną żoną i niewidomą córką przenosi się do Włoch, aby tam żyć w odziedziczonym przez Johna zamku.

Poprzednią właścicielką zamku była pewna księżna, która nie przepadała za swoim synem. Do tego stopnia, że znęcała się nad nim i trzymała w lochu, gdzie ponuro i wściekle potrząsał łańcuchami. Rodzina Reilly nie wie, że potwór, zdeformowany syn księżnej, nadal mieszka w piwnicach zamku, dość szybko jednak się o tym dowiedzą, a widzowie wezmą udział 90-minutowym festiwalu gore.

Potwór na zamku, fot. kadr z filmu

„Potwór na zamku” to naprawdę niezły film. Wyprodukowała go legendarna wytwórnia Full Moon, a w rolach głównych wystąpili Jeffrey Combs i Barbara Crampton, niezawodny duet, który łączył siły na planie czterech filmów – „Reanimatora”, „Trancers 2”, „Zza światów” i „Potwora na zamku” właśnie. Crampton i Combs to legendy kina klasy B, Elizabeth Taylor i Richard Burton campu (tyle, że nie są małżeństwem). Pod batutą Stuarta Gordona, ikonicznego reżysera wytwórni i twórcy słynnego „Reanimatora” znowu wspólnie stawiają czoła grozie i schedzie po Lovecrafcie, z którego twórczości Gordon czerpie pełnymi garściami. W „Potworze na zamku” robi to wyjątkowo udatnie.

Potwór na zamku, fot. kadr z filmu

Krytycy byli pozytywnie zaskoczeni. Może i film Gordona nie jest wiekopomnym arcydziełem, ale nie da się zignorować jego niepokojącej atmosfery i niesamowitego, przerażającego klimatu. H.P. Lovecraft pewnie byłby zadowolony z tego, co Gordon robi z jego twórczością. Szkoda, że przestał.