„Dziewczyny z poprawczaka”. Przerysowane i smakowite

Filmy o kobietach zamkniętych za kratami to jeden z najpopularniejszych nurtów kina eksploatacji – szczególnie popularnego w latach 70., niskobudżetowego i żerującego na najniższych lękach i emocjach widzów. Fabuły kilkuset powstałych w ramach nurtu są bliźniaczo podobne: niewinna dziewczyna uwikłana w przestępstwo zostaje zamknięta w więzieniu o zaostrzonym rygorze i rzucona na pożarcie naczelnika-maniaka (albo naczelniczki) oraz sadystycznych strażników. Tam poddawana torturom, gwałtom i upokarzana na każdym kroku w wielkim finale wiedzie współwięźniarki do buntu.
„Dziewczyny z poprawczaka” („Reform School Girls”) to delikatny pastisz nurtu, który premierę miał w 1986 r. Film wyreżyserował Tom DeSimone, który na koncie ma kilka filmów o podobnej tematyce (a także kultową „Piekielną noc” z Lindą Blair). Z żadnego jednak nie był zadowolony, ostatecznie więc postanowił zrealizować „Dziewczyny z poprawczaka” – film bawiący się kliszami i wykorzystujący sztampowe rozwiązania fabularne na swoją korzyść.

Sybil Danning jako naczelniczka

Zgodnie z ich zasadami – „Dziewczyny z poprawczaka” to historia nastoletniej Jenny, która uwikłana w napad zostaje zesłana do poprawczaka. Na miejscu okazuje się, że panują w nim okrutne praktyki: nagie dziewczęta są poniżane przez strażniczki, które już pierwszego dnia polewają je szlauchem i każą rozchylać pośladki, a królową sadyzmu jest potężna Edna – prawa ręka naczelniczki – , która wchodzi w seksualne relacje z więźniarkami i wymierza niewspółmierne do winy kary. Dziewczęta, które są jej posłuszne mogą nosić wyciętą bieliznę zamiast uniformów, słuchać głośno muzyki i palić papierosy. Ulubienicą Edny jest ubrana w skórzane bikini Charlie (ikona shockrocka z lat 80. – Wendy O. Williams).

Jenny nie ma zamiaru dołączać do uprzywilejowanych, a na myśl o podporządkowaniu się dostaje dreszczy. Wypowiada więc wojnę Ednie, Charlie i niesprawiedliwości, która spotyka młode dziewczyny z nizin, a po swojej stronie ma szkolną psycholożkę. Jej charakteru nie uda się zdusić nawet paskudnej Ednie, która wygląda jak postać z filmu Johna Watersa. Jej sadystycznym poczynaniom przygląda się łaskawym okiem naczelniczka czytająca przez radiowęzeł ustępy z Biblii, przechadzająca się w przypominającym nazistowski uniform kombinezonie i obdarzona twarzą Sybil Danning, która w latach 80. wielokrotnie wcielała się w role surowych domin, strażniczek i dręczycielek.

„Dziewczyny z poprawczaka” to kwintesencja kina eksploatacji: film głośny, pełen nagości i przemocy, ale też – umiejętnie żonglujący schematami. Nie da się ukryć, że to film wcielającej się w Ednę Pat Ast, która budzi obrzydzenie jako podła gnębicielka, ale też – dzięki przerysowaniu – śmieszy. Ast balansuje tu na granicy parodii, co sprawia że cały film bierzemy w nawias.

Linnea Quigley? Nic z tego

Podobnie swoją rolę gra Wendy O. Williams, która na ekranie występuje we własnej, scenicznej garderobie. Wokalistka zespołu „Plasmatics” miała w chwili realizacji filmu 36 lat, a gra nastoletnią bohaterkę. Destrukcyjnej energii jednak jej nie brakuje. Wendy O. Williams nagrała też kilka utworów, które weszły na ścieżkę dźwiękową filmu. W 1998 r. , po wieloletniej depresji popełniła samobójstwo.

Pat Ast była przyjaciółką Andy’ego Warhola rolą w „Dziewczynach z poprawczaka” zapewniła sobie miejsce w sercach fanów kina kultowego, ale wielbiciele muzyki rockowej kojarzą ją też z teledysku kapeli Mötley Crüe do utworu „Smokin’ in the Boys Room”. Wcieliła się tam – bez niespodzianek – w surową nauczycielkę.
W „Dziewczynach z poprawczaka” Danning pojawia się sporadycznie, a na gwiazdę „Bitwy wśród gwiazd” i „Panther Squad” trzeba czekać do niemal 40 min. seansu. Początkowo jej naczelniczka miała być mężczyzną, DeSimone uznał jednak, że austriacka aktorka będzie lepsza w tej roli.

Danning niewiele ma tu do grania, Ast przyćmiewa ją bez problemu. Oprócz tego kradnącego sceny tria, w filmie występują też: znana z „Myśliwych z przyszłości” Linda Carol i Sherri Stoner – potem uznana scenarzystka m.in. serialu „Animaniacy” i filmu „Kacper”.
Ciekawostka – na niektórych plakatach promujących film występuje królowa krzyku Linnea Quigley. Nie dajcie się zwieść – w filmie jej nie ma.